Myśliwiec PZL P.7 powstał jako odmiana PZL P.6 wyposażona w silnik bezsprężarkowy. Głównym konstruktorem był inż. Z. Puławski. Pierwszy prototyp PZL P.7/I, z cylindrami silnika obudowanymi osłonami w kształcie kołpaków, został oblatany przez kpt. pil. B. Orlińskiego w październiku 1930r., drugi  - P.7/II, w którym zastosowano wąski pierścień Townenda- w 1931r. Po wprowadzeniu kilku poprawek PZL P.7/II stał się wzorem dla wersji seryjnej, oznaczonej P.7a. W latach 1932-33 powstało 149 tych samolotów, które zastąpiły myśliwce PWS-10 i PWS-A (Avia BH-33). Do wprowadzenia w 1934r. nowocześniejszych samolotów PZL P.11, stanowiły podstawowy sprzęt polskiego lotnictwa myśliwskiego, później zaczęto je wycofywać do szkół lotniczych.

W 1939r. w użyciu znajdowało się jeszcze 105 egzemplarzy PZL P.7, z czego w kampanii wrześniowej użyto bojowo 31 (głównie do zadań rozpoznawczych, choć uzyskano na nich kilka zestrzeleń). Wyposażone w P.7 były: 123 Eskadra Brygady Pościgowej, 151 Eskadra Armii "Narew" i 162 Eskadra Armii "Łódź". Kilka samolotów ewakuowano do Rumunii, a kilkadziesiąt dostało się w ręce niemieckie.

Konstrukcja: całkowicie metalowy górnopłat zastrzałowy, wyposażony w tzw. płat Puławskiego. Podwozie klasyczne dwukołowe stałe. Napęd stanowił silnik gwiazdowy 9 cylindrowy Škoda-Bristol Jupiter VIIF o mocy 333 kW (480 KM).

Uzbrojenie: 2 k.m. kal. 7.7 lub 7.9 mm

 

 
                    

                         PZL P.7a były przed wybuchem wojny przenoszone do jednostek szkolnych- na rzecz P.11c


                 
         
     


                     
                         PZL P.7a w barwach niemieckich- jeden ze zdobytych egzemplarzy, ktorych Niemcy Używali do     szkolenia własnych pilotów.