Prototyp RWD-8 został oblatany zimą 1932/33r. przez Jerzego Drzewieckiego. Pierwsze egzemplarze próbowano z silnikami Cirrus Hermes II, DH Gipsy-III, Skoda G-594, ostatecznie do napędu samolotów seryjnych wybrano silnik Walter Junior 4. Samolot zyskał dobre opinie. Produkcję seryjną przeznaczoną dla aeroklubów rozpoczęto w DWL już w 1933r. W 1934r. zastosowano w samolocie nowy płat z lotkami typu "Friese", co poprawiło własności lotne. Tak zmodyfikowany RWD-8 stał się wzorem dla późniejszych samolotów seryjnych, także tych budowanych w PWS.

Na początku lat 30 główny sprzęt szkolny lotnictwa polskiego stanowiły przestarzałe Hanrioty H-28 i niezbyt udane Bartle BM-4. Pod koniec 1932r. został zatem rozpisany konkurs, w którym wzięły udział samoloty PZL-5bis, Bartel BM-4h i RWD-8. Najkorzystniej prezentował się ten ostatni i to on został zakwalifikowany do produkcji seryjnej. Powierzono ją Podlaskiej Wytwórni Samolotów, zdając sobie sprawę z niewielkich zdolności produkcyjnych DWL, prawdopodobnie znaczenie miała też niechęć do umieszczania produkcji zbrojeniowej w prywatnych zakładach lotniczych. DWL miała odtąd zająć się jedynie budową samolotów cywilnych dla aeroklubów.  We wrześniu i październiku 1933r. do PWS trafił egzemplarz wzorcowy oraz dokumentacja techniczna. Paradoksalnie, problemem RWD-8 stały się doskonałe własności aerodynamiczne (samolot przy wyłączonym silniku zachowywał się jak szybowiec, co mogło spowodować wytworzenie złych nawyków u pilotów wojskowych). W efekcie seryjne RWD-8PWS  otrzymały okrągłe rury dla baldachimu i goleni podwozia a część zegarów umieszczono na słupkach baldachimu. Zastosowano również wspólną kabinę ucznia i instruktora. Dodatkowo na żądanie wojska wyciszono silnik i zaprojektowano nowe łoże silnikowe.

Produkcję seryjną uruchomiono w PWS w 1934r., w krótkim czasie zaprojektowano wersje przeznaczone do lotów nocnych (samoloty te, zbudowane w serii 50 sztuk, miały nakładaną przegrodę kabin), do lotów "ślepych" (z tylną kabiną zakrytą nieprzezroczystą osłoną), odmianę holowniczą i do szkolenia skoczków spadochronowych. Łącznie w PWS zbudowano 467 samolotów tego typu. Produkcję zakończono w 1938r. RWD-8PWS trafiły głównie do szkół lotniczych, także do eskadr treningowych, kilka samolotów służyło jako łącznikowe. Pojedyncze samoloty trafiły do aeroklubów.

Cywilne RWD-8DWL służyły głównie do szkolenia pilotów. Niewielka ilość samolotów RWD-8 została wyeksportowana. Trzy samoloty RWD-8 DWL sprzedano do Palestyny, a jeden do Hiszpanii. Po jednym samolocie RWD-8 PWS sprzedano do Maroka i Brazylii. Licencję nabyła również Estonia i Jugosławia i Czechosłowacja. Produkcji seryjnej w Czechosłowacji nie podjęto, w Estonii zbudowano jeden samolot, a w Jugosławii krótką serię. Od wzorca różniły się zastosowaniem silnika gwiazdowego Walter NZ-120.

Wersją rozwojową samolotu był RWD-8a z dodatkowym zbiornikiem o pojemności 15 lub 25 l w baldachimie. Pojemność tych zbiorników oceniono jako zbyt małą. Biuro konstrukcyjne PWS opracowało własną wersję, oznaczaną czasem RWD-8aPWS, ze zbiornikiem o pojemności 51 l i ze zmienioną instalacją paliwową. Zbudowano 50 egzemplarzy.

ZASTOSOWANIE W WALCE

We wrześniu 1939r. z samolotów RWD-8 sformowano 12 plutonów łącznikowych przydzielonych do poszczególnych armii, ponadto liczne RWD-8 zostały zmobilizowane niezależnie do improwizowanych jednostek lotniczych. Oprócz RWD-8PWS, używane były również cywilne RWD-8DWL. 13 IX 1939r. 4 samoloty przerzuciły świeżo mianowanego dowódcę Frontu Południowego gen. K. Sosnkowskiego wraz ze sztabem do Przemyśla. RWD-8 latały również w 13 Eskadrze Szkolnej por. Edmunda Piorunkiewicza działającej na rzecz SGO. Polesie. Ponieważ brakowało bomb lotniczych, załogi atakowały wojska niemieckie granatami ręcznymi. Były to ostatnie polskie samoloty latające we wrześniu 1939r.

Po 17 IX 1939r. do Rumunii ewakuowano około 60 RWD-8 (w większości produkcji PWS), około 40 znalazło się na Łotwie i 2 na Węgrzech. Armia Czerwona zdobyła kilkanaście RWD-8, które przydzielono do szkół lotniczych (jeszcze w czerwcu 1941r. użyto niektórych z nich do lotów łącznikowych). Niemcy przejęli kilkanaście wraków, z których udało się im złożyć dwa sprawne RWD-8, kolejnych 28 zdobyli na Łotwie.  Używano ich w ośrodku badawczym w Rechlinie, a następnie aż do marca 1943r. w ośrodkach szkolnych. Samoloty przejęte przez Węgry i Rumunię używano do lotów łącznikowych. W 1945r w Rumunii znajdowało się jeszcze kilka sprawnych RWD-8. Niestety, żadnego nie udało się sprowadzić do Polski.

RWD-8 był najliczniej produkowanym przedwojennym samolotem polskiej konstrukcji. Łącznie zbudowano około 650 egzemplarzy. Dalszym rozwinięciem jego konstrukcji był RWD-17, a następcą w polskich szkołach pilotów miał zostać RWD-23.

Konstrukcja: jednosilnikowy dwumiejscowy górnopłat zastrzałowy. Płat drewniany, kryty płótnem, kadłub kratownicowy, spawany z rur stalowych, grzbiet kryty sklejką, reszta kadłuba płótnem. Usterzenie drewniane, stery kryte płótnem, stateczniki sklejką. Podwozie klasyczne, dwukołowe, stałe. Napęd stanowił silnik rzędowy PZInż. Walter Junior 4l o mocy 81 kW (110 KM).

RWD-8 w locie