W II połowie 1934r. inż. Stanisław Rogalski i inż. Jerzy Drzewiecki opracowali projekt dwumiejscowego górnopłata, który miał zastąpić starzejące się samoloty towarzyszące Lublin R-XIII. Otrzymał on oznaczenie RWD-14. Pierwszy prototyp RWD-14/I z amerykańskim silnikiem Pratt & Whitney Wasp Junior o mocy 294 kW (400 KM) został oblatany w 1935r. na Okęciu przez Aleksandra Onoszkę. Próby techniczne przeprowadzone w 1936r. w IBTL wykazały dobre właściwości lotne samolotu, natomiast jego osiągi były niezadowalające.

Drugi prototyp, oznaczony RWD-14/II lub RWD-14a został oblatany na Okęciu na początku 1937r. Od poprzednika różnił się zmienioną konstrukcją kratownicy kadłuba, polskim silnikiem G-1620A "Mors I" o mocy 250 kW (340 KM) oraz składanymi skrzydłami. Miał on lepsze osiągi od RWD-14/I, niestety 20 IV 1937r. nie dał się wyprowadzić z lotu nurkowego i rozbił się. Pilot ocalał skacząc ze spadochronem. Po analizie wypadku, uznano, że winę ponosi zbyt mało sztywne usterzenie.

W trzecim prototypie RWD-14/III zmieniono konstrukcję usterzenia z jednodźwigarowej na dwudźwigarową. Na początku 1938r. został on rozbity w identycznych okolicznościach co RWD-14/II. Po drobiazgowej analizie obu wypadków uznano, że ich przyczyną było odkształcenie się kratownicy kadłuba przy dużej prędkości lotu, a następnie zahaczenie o jeden z odkształconych prętów jednej z dźwigni steru wysokości.

Wadę usunięto w czwartym prototypie RWD-14/IV oznaczanym również RWD-14b. Zastosowano w nim silnik G-1620B "Mors II" o mocy 309 kW (420 KM), wzmocniono konstrukcję tylnej części kadłuba, przekonstruowano również podwozie i zastrzały skrzydła. Samolot zakończył 18 lipca 1938r. próby w locie i został zaakceptowany jako egzemplarz wzorcowy dla produkcji seryjnej. Ze względu na niewielką zdolność produkcyjną DWL, dokumentacja RWD-14 została przekazana do mało wówczas obciążonej Lubelskiej Wytwórni Samolotów.

Produkcję seryjną zamówionej serii 65 samolotów (znanych w literaturze pod nazwą LWS "Czapla")  rozpoczęto już w w II połowie 1938r. "Czaple" zbudowane w LWS różniły się od RWD-14/IV m.in. zastosowaniem kółka z amortyzatorem teleskopowym w miejsce płozy ogonowej. Ponieważ przygotowywano już produkcję znacznie nowocześniejszego samolotu LWS-3 "Mewa", Dowództwo Lotnictwa nie złożyło następnych zamówień. Zbudowane "Czaple" trafiły do 13, 23, 33, 53 i 63 Eskadry Towarzyszącej. Już wtedy doskonale zdawano sobie sprawę, że samoloty te są przestarzałe, nowocześniejszego sprzętu jednak nie było.

UŻYCIE W KAMPANII WRZEŚNIOWEJ

We wrześniu 1939r. "Czaple"  wykorzystywano przeważnie do bliskiego rozpoznania i łączności. Z 49 użytych bojowo samolotów, zniszczonych zostało 35. 14-16 znalazło się w Rumunii, gdzie używano ich do szkolenia załóg samolotów obserwacyjnych. Kilka, przeważnie nie nadających się do remontu, zdobyli Niemcy i Rosjanie.

Konstrukcja: mieszana, dwumiejscowy górnopłat zastrzałowy. Kadłub spawany z rur chromomolibdenowych, kryty płótnem, w przednie części blachą. Płat drewniany kryty płótnem. Podwozie trójgoleniowe, stałe. Napęd stanowił polski 9-cylindrowy silnik gwiazdowy -1620B "Mors II" o mocy 309 kW (420 KM).

Uzbrojenie: 1 k.m. stały pilota PWU wz. 33 kal. 7,92 mm oraz 1 ruchomy k.m. obserwatora Vickers F kal. 7,92 mm.